Mooi en indrukwekkend, gevolgd door afscheid (01-06-2006)

Hallo allemaal,

Nog een paar uur en dan zit het 3e verblijf in Rio erop. Wederom een fantastisch verblijf, maar waarom lijkt t altijd zo dat de laatste dagen sneller gaan...
Het laatste verslag uit Rio, een mooie week met de nodige zeer indrukwekkende momenten.

Vrijdag, vandaag kunnen we weer wat doen: we gaan de tekeningen die half zijn afgebladderd op een lange muur, waar elke dag de kinderen een paar keer langskomen, terug tekenen.
Het is een prachtige en zonnige dag, en dat is maar goed ook zo blijkt later die dag.
Later in de middag staat namelijk een bezoekje gepland aan de suikerbroodberg, inclusief zonsondergang!
Als we rond een uurtje of 5 boven op de suikerbroodberg staan is er wéér kippenvel. Het uitzicht vanaf dit punt op Rio is zo ontzettend mooi dat je er eigenlijk geweest moet zijn om dat te begrijpen.
Het verslag is dus maar een zeer slap aftreksel.
Voor Colleen is dit het eerst bezoek, maar ook voor haar geld: kippenvel!
En nu is het nog licht, het hoofdprogramma moet dan nog komen.
De horizon veranderd langzaam van kleur(en) en de zon zakt eerst rustig en op t laatst sneller onder, en ook al is de zon al aan de horizon verdwenen, het spel van de kleurveranderingen gaat gewoon door tot het echt donker is. Waar je aan het begin van de zonsondergang steeds meer lichtjes zag verschijnen is Rio nu een lampjesdeken (of zoals iemand het zei: nagloeiend lava).
Als je een plek zoekt om een huwelijksaanzoek te doen, dit is zeker een meer dan geschikte plek.

We zijn nog maar met een paar mensen als we in het echte donker weer naar beneden gaan en een eettentje opzoeken. Waar we gingen eten was even wat anders dan een zonsondergang-gevoel. De bovenste verdieping (met uitzicht op de suikerbroodberg) van een winkeltorentje vol met allerlei vreettentjes, een hoop licht en vooral een ongelooflijke hoeveelheid herrie.
De pizza smaakte verder prima hoor, en het toetje was helemaal tof, maar daarvoor moesten we eerst terug naar het ICP.
Daar bleken de werkers nog steeds bezig te zijn met het leggen van de plavuizen om er voor te zorgen dat de kinderen zo snel mogelijk hun eigen plek weer konden gebruiken.
WOW! Wat een slot van een hele bijzondere avond!

Zaterdag stond een bezoekje aan Santa Teresa (een historisch stadje in de stad Rio) gepland, maar de tram ernaar toe reed niet vanwege een staking. 's Avonds hadden we Mario en  Anita uitgenodigd om naar een andere markt te gaan waar ze ook allerlei leuke handgemaakte spulletjes verkopen, maar het bleek meer veel lawaai en eten (wat er echt niet lekker uit zag). Dan maar naar ons bekende kilorestaurant, toch nog lekker, rustig en gezellig.

Zondag, en we besloten om toch nog een keer naar de hippie feira te gaan om nog wat leuke dingen te kopen. Colleen kan goed pingelen, en dat heeft de verkoper van bordjes ook geweten, maar goed Colleen is verder best aardig hoor meneer en je hebt toch weer R$ 35 op zak...
Ken je het liedje Gril from Ipanema? Nou we hebben er best veel gezien toen we op de boulevard van Ipanema liepen en weer zo'n lekkere grote groene kokosnoten leegslurpten (Volgens Colleen was het mannelijk schoon ook goed vertegenwoordigd). Ipanema is wat kleiner, de boulevard wat smaller en we vonden het gezelliger dan de week ervoor op de Copa.

Maandag, een niet bijzondere dag. Enige wat ik gedaan heb is een aardig cadeautje gekocht voor Mario en Anita die daar heel blij mee waren.

Dinsdag. Dé meest bijzondere dag denk ik toch wel. Als ik kijk in mijn dagboek zijn daar maar liefst 7 bladzijden voor nodig geweest om die dag te beschrijven (wees niet bang, ik ga hier proberen te volstaan met een uittreksel)
In de ochtend hadden we eerst een meeting met Mario en Bertálo (directeur van het ICP) om onze samenwerkingsovereenkomst te ondertekenen. Iedereen was blij en dankbaar en ook de oude laptop van Marisca kunnen ze hier heel goed gebruiken en wordt met muito obrigado in ontvangst genomen.
Als Colleen en ik na afloop samen op de gang staan zullen ze hier vast gedacht hebben: die glimlach op hun gezicht kan niet groter en stralender.

's Middags gingen we een tour de morro doen. We zouden met Pele (een van de "leiders" van Sparta) een rondleiding krijgen door de oudste sloppenwijk van Brazilië, Providencia. Martin gaat ook mee, hij kan ontzettend goed Portugees en kan voor ons het nodige vertalen. We zullen best het nodige te vragen hebben (ook al wordt dit mijn 2e tour).
Wat me opvalt is dat de wegen hier ook echte wegen zijn. Stijl, maar goed te belopen. Dat was de eerste keer heel anders. Het blijkt een project van de gemeente te zijn geweest om de wegen te herstellen (of zou dat ook makkelijker zijn dan voor de politie als ze hier binnenvallen...). Bij dit herstel zal het waarschijnlijk blijven, onderhoud plegen in een sloppenwijk is kennelijk iets teveel gevraagd.
Foto's maken we wel maar kunnen dat niet al te veel doen, ÉN eerst vragen of dat het ok is (en niet zoals een stomme Amerikaan deed, gewoon stiekem uit je rugzak).
Boven bij het speelveld, dat wij vanaf ICP ook kunnen zien, maken we n paar foto's van ICP en de sambaschool. Pas dan zie je hoe groot de sambaschool is. We komen een bekende tegen en willen een foto maken. Even wachten maar tot die jongen met zijn wapenriem (compleet met revolver en kogels) weer voorbij is gelopen. Het is zeer verstandig om de mannen die ernstig kijken niet al te lang aan te kijken, of beter nog helemaal niet.
Het speelveldje is ook versird met groen-gele slierten om het naderende wk te markeren, maar een foto nemen we maar niet. Ik heb ze niet gezien maar er zaten een stuk of 5 mannen met pistolen in hun broek argwanend te kijken.

Met het aanleggen van fatsoenlijke straten zijn er ook panoramapunten gekomen. Vanaf 1 van deze punten heb je een werkelijk prachtig uitzicht over Central do brasil, andere slopjes, Corcovado e.d.
Het glaasje guarana in een van de barretjes smaakt prima en aangezien pele zo'n beetje iedereen hier kent, zijn we meer dan welkom.
Er is zelfs een heuse politiepost, maar de politiemensen hier staan onder controle van de drugsbendes.

Pedro, de directeur van Sparta heeft met behulp van Robert Smit (een Nederlander die er al een jaartje of 20 woont, Sparta heeft opgericht en werkt met kinderen die leven op de straat) een nieuw verblijf opgericht voor kinderen uit een van de uitlopers van morro da Providencia. Pedralisa is een klein gebouwtje waar zo'n 80 kinderen elke dag terecht kunnen. Veel te klein, maar tis beter dan niks.

We gaan daar ook een bezoekje brengen. Eerst een heleboel traptreden, gevolgd door een zeer steile weg naar beneden om daarna op een richeltje te lopen waar het verkeer langs je heen raast voordat we bij de ingang zijn.
De weg er naartoe geeft eigenlijk al aan over wat voor een soort uitloper we het hier hebben.
In morro da Providencia (op de heuvel) heb je mensen die een (voor Braziliaanse begrippen) normaal bestaan hebben opgebouwd, drugsdealers en bendeleden en je hebt er arme mensen. Onderaan bij Pedralisa wonen de armsten van de armsten.
Zodra we dit gebied binnen gaan mer je ook aan Pele dat hij niet iedereen hier kent en zegt ons dat we niet moeten kijken en vooral rustig moeten lopen.
In mijn ooghoek passeren we een man met een behoorlijke revolver op zijn schoot maar daar zet ie een tas (met drugs waarschijnlijk) op. Even later komt er jongen van ca. 15 jaar al zingend en zo stoned als een garnaal aanlopen. In zijn hand iets van een stengun. Dit is niet zo lekker. Rustig gaan we verder. Als we even later bij een enorm rotsblok staan dat in de 60-er jaren naar beneden is komen vallen en een behoorlijk aantal mensen heeft gedood (waarvan een groot deel nooit geborgen is) ziet Martin dat diezelfde jongen een beetje zijn geweer op de man met de pistool richt. Er gebeurd gelukkig verder niks.
In dit gedeelte van de sloppenwijk is er een geheel andere definitie van huis. Een huis is hier een veel te kleine ruimte, soms gemaakt van steen, die veel te dicht op een ander verblijf staat waardoor zonlicht hier weinig kans heeft.

Bij Pedralisa blijven we even kijken naar de kids en zien we het kleine gebouwtje. En toch is het goed dat ondanks de dreiging, ondanks de erbarmelijke omstandigheden kinderen hier ook iets van een kans krijgen, hoe klein dan ook.

Ik hoop dat we via een andere weg naar buiten kunnen, maar helaas moeten we dezelfde weg terug en als we de jongen met zijn geweer weer passeren zien we dat hij dat aan het laden is. Veilig en vooral opgelucht bereiken we de uitgang en gaan op weg naar ICP. Het biertje na afloop smaakt heerlijk.

Woensdag, en wat is na de dinsdag nog belangrijk zul je zeggen.
Nou ja, we willen in ieder geval het schilderwerk op de muur afmaken, en dat daat ons ook wel lukken.
De laatste avond in Rio na een zonnige dag eindigt wat bewolkt.
Zoals alle voorgaande reizen nemen we Mario en Anita mee naar het kilorestaurant, maar Anita is te druk en laat verstek gaan. We gaan daarna nog wel naar huize Mario en Anita en nemen afscheid maar de avond wil niet op gang komen.

Donderdag, nog een halve dag en dan gaan we weer op huis aan.
Straks van iedereeen afscheid nemen, dubbel gevoel hebben (wil naar huis én wil hier langer blijven) en weet nu alweer dat ik in 2007 hier terug ben.

Hoe lang en met wie dat zien we dan wel, maar ondanks alle armoe, drugs, geweld e.d. vind ik het hier prachtig en weten we dat we met stichting Way to ICP heel veel goede dingen kunnen doen.
Het projectje is niet af, maar ze zijn druk bezig. De foto's volgen.

Zal het uitzicht op het kruispunt missen, zal de geluiden van spelende kinderen gaan missen, zal de rijst met bonen soms gaan missen, zal het vuurwerk en "vuurwerk" zeker niet gaan missen!

Tot in Nederland!

Tim del Rio