Halverwege... zo ver nog van het eind (19-05-2006)

Hallo Allemaal,

Hier het tweede verslag uit Rio.

Zondag moederdag.
Ook hier wordt dat natuurlijk uitgebreid gevierd, hoewel ik volgens mij minder commerciële activiteiten heb gezien dan ik gewend ben in Nederland. Of misschien wel omdat we hier geen reclamefolders krijgen en de prijzen wat minder aan de moederdag-kant zijn.

Moederdag wordt gevierd met de leden van de kerk hier op ICP met een gezamenlijke lunch. Deze begint echter pas nadat de moeder van ICP samen met haar man is gearriveerd. Anita en Mario zijn er rond half 1 en aangezien Colleen´s moeder 10.000 km ver weg zit en we hier in Anita toch ook een soort van lieve moeder hebben geeft zij het bosje zoete jaminbloemen tijdens een Braziliaans moederdagliedje.
Als even later Mario ook gaat zitten (nee Mario nu hoef je even niet te werken en mag je gewoon op deze stoel gaan zitten) geven we de rest van de Hollandse cadeautjes (onderzetters met tulpen, een fotoboek van Nederland met Engels onderschrift en off course koekjes en chocola).
Ze vinden het erg lief.

In Nederland is moederdag dan al aardig op weg naar de avond als Colleen´s moeder wordt verrast met een telefoontje uit Rio en Caroline een kaarsje voor me aansteekt, hier schijnt de zon dan volop.

Een van de dochters van Mario vraagt me of ik wat wil zeggen over haar vader en dat op wil nemen met een cassetterecorder (jaja ze bestaan nog echt: cassetterecorders!)
Ze woont zelf in Amerika en had op het laatste moment dit idee. Wat ze er mee wil doen weet ze nog niet, maar het leek haar wel aardig om allerlei mensen te vragen iets over haar vader te zeggen.

De hippie feira, een markt waar ze van allerlei goedbedoelde en soms ook goedgemaakte handenarbeid verkopen.
Samen met de dochters en kleindochter van Mario worden we door Mario op de markt afgezet en Colleen en ik lopen er een beetje rond.
Het schilderij gedeelte is het leukste en ik moet me vergissen, maar volgens mij komt er in mijn huis een tweede schilderij uit Rio.
Her en der vinden we wat leuks, maar Pamé heeft de leukste schilderijen.
Omdat we er twee kopen, Pamé een bijzonder aardige man is die waardeert dat wij, Hollanders (hij gokte eerst op Zwitserland en Denemarken), hier vooor ICP werken hoeven we niet keihard te onderhandelen maar legt hij een prima prijs neer voor 2 mooie doeken.
Ok pingelen hoort erbij en we ronden naar beneden af. Deal!
Hij laat wat foto´s zien van andere kopers, die hun schilderij thuis hebben laten fotograferen met henzelf erbij. Eentje uit Finland, eentje uit Los Angeles en eentje uit een ander deel van Brazilië. Of wij dat ook willen doen? Dat zullen we doen!
Terug naar ICP met de bus is altijd leuk, zie je meteen een deel van Rio.

Moederdag wordt ook uitgebreid gevierd boven in de slopjes: een prachtig vuurwerk wat de lucht in wordt geschoten (ja Eva, ECHT vuurwerk :-D )

Maandag opruimdag.
Het feest is voorbij, de tribunes en de grote trap moeten worden opgeruimd en Colleen en ik staan te trap-pelen om aan de slag te gaan, we kunnen eindelijk echt wat gaan doen. Met een groepje mannen (en Colleen) is het vrij snel voor elkaar. Tussendoor een koffiepauze en dan merk je dat Brazilianen geluid om zich heen willen hebben: onzin of gene onzin er moet wat gezegd worden.
Niks bijzonders verder die dag of het moet zijn dat we met Martin (een Duitser die hier sinds september al zit en hier in totaal 11 maanden zal werken als vervanging voor z´n dienstplicht en goed Portugees kan praten) en een aantal werkers aan de overkant bij ene lokale kroeg een heerlijk koud biertje nemen. Bijzonder om een lokale kroeg te observeren, waarbij het eten in de vitrine het minste is waar ik nu even aan moet denken.
Het feest is voorbij en we zullen zelf weer moeten zorgen voor ontbijt en avondeten (om nu 2x warm te eten, voor zover het door ons te eten is)
Gelukkig is er een supermarkt vlakbij,

Dinsdag shoppingdag.
Maar niet nadat we bij halte Carioca een vitamina com banana en vitamine com manga bij een lokale succobar hebben gescoord.
Op zoek naar leuke slippers, taco voorzien van ene bezoekje en tussen de middag lekker gelunchd bij café colombina (weet niet zeker of dat t de juiste naam is, maar tis in ieder geval het oudste restaurant van Rio, voorzien van een heleboel hoge spiegels in een Victoriaanse stijl, waar naast 2 Hollanders ook bijna alle Braziliaanse presidenten en Koningin Elisabeth is geweest)
Lekker hoor, veel kopen en weinig betalen ...elke man heeft een vrouwelijke kant...
De kapper in de straat vind me maar vreemd, maar voor R$ 5 ben ik weer lekker kortgeschoren, tijd om weer eens wat te gaan doen.

Woensdag besluitendag
De dagt eindigt in Nederland met de Europacup 1 voor Barcalona, wij hebben hier ons eigen moment van YES!!!
In Nederland hebben wij (het bestuur van stichting Way to ICP) enige voorbereidingen getroffen in de vorm van een te bespreken samenwerkingsovereenkomst met ICP aLhier (Thanks again Suziewoman!)
Omdat er wellicht wat discussie kan ontstaan over een aantal punten zijn we eerst met mario in overleg gegaan alvorens we de samenwerkingsovereenkomst met de directeur bespreken.
Er is geen probleem! Mario snapt dat wij het geld voor de op te starten projecten op een aparte rekening hier willen laten storten zodat het geld niet op de grote rekening komt waar alles van wordt betaald. Op zich niet erg omdat het goed wordt geadministreerd hier, maar als er geen geld is, kan het dus ook niet worden uitgegeven.

De directeur Joâo Bertalo Alves (hier aangeduid met senhor Bertalo) komt erbij.
Hij waardeert onze initiatieven enorm, alle stapjes hoe klein of groot dan ook zorgen er wel voor dat ICP vooruit gaat.
Hij is zelf leraar geweest en hecht enorme waarde aan naschoolse opvang, opdat de kinderen extra aandacht krijgen, bijlessen krijgen en vooral: niet op straat hoeven te zijn en weet ik wat veel daar allemaal doen.
Ze willen het liefst in juli beginnen. Daarvoor komt er een groep die de ruimtes gaan opknappen waar ze hier de naschoolse opvang hebben bedacht.
Ze hebben ook al een potentiële leraar op het oog, een man (er zijn hier maar weinig mannelijke leraren voor de jongere kinderen) was hier al eens leraar maar doordat ICP de basisschoolfunctie van de regering moest opgeven is hij werkloos geworden.
Wij kennen hem van het feest waar hij hielp, en hopen eigenlijk dat ie geschikt is voor deze taak.

Senhor Bertalo is hier al eens tijdelijk directeur geweest en na zijn pensioen is hij dat weer geworden, dit tot grote opluchting van Mario die hier de afgelopen 2 jaar zo´n beetje alles regelde. Een ontzettend aardige man en vooral een goeie voor ICP.
De samenwerkingsovereenkomst wordt in orde bevonden, en zal door een van Mario´s dochter in het Portugees worden vertaald. De handtekeningen zijn dan slechts een formaliteit.

Wij als Stichting Way to ICP hadden in Nederland al besloten dat we in ieder geval voor 1 jaar garant zullen staan om de kosten voor een leraar te dekken. Nu kunnen zowel ICP als de stichting haar plannen ook daadwerkelijk gaan uitvoeren. Ons YES-moment is daar!!!

Hoewel klein en net gestart kunnen we ook al een tweede project beginnen. We hebben budget om een ruimte op te knappen en Mario laat ons zien dat ze bij ICP graag een speelplaatsen willen aanleggen voor 1 van de crècheklassen. Nadat we alle lokalen in het hoofdgebouw hebben gezien en op de plek waar ICP het speelveldje wil hebben zijn aangekomen legt Mario uit wat hun plan zou zijn.
Al tijdens de eerste zin kijken Colleen en ik elkaar al aan (de stichting mag besluiten nemen met een 2/3 meerderheid, maar we weten zeker dat Gilbert het er mee eens is...). Let´s do it!
De voor en na-foto´s zullen duidelijk maken dat het een meer dan zinvol projectje is geweest, maar dat later.

Donderdag boemdag
Donderdag 0:00 uur, we lagen net te slapen of werden ruw daar uit gewekt. Een geknal en we moeten eerst even onze oren en hersenen wat werk laten doen voordat we in de gaten hebben dat het ook daadwerkelijk vuurwerk is. Het gaat toch tekeer. Martin verteld ons die ochtend dan dat de grootste drugsbaron uit de slopjes jarig is. Alleen kan hij er helaas niet bij zijn. Zijn deur is dicht en het uitzicht bestaat uit tralies.
De tweede boem is later die ochtend als Colleen en ik even naar de supermarkt gaan, voordat Mario en de rest ons opkomen halen voor een bezoekje aan Acampamento Clay.
Onschuldig wil ik via de straat 2 mensen passeren als ik door mijn voet heen zwik en tegen een auto aanval. Boem is ho, en ho zal het even zijn.
Een flinke bloeduitstorting en pijn zijn het resultaat (en ik zei nog zo, ik neem geen eieren in Rio...)
@#$$#@$&¨% (om maar even mijn gedachten wat te censureren)
We gaan vandaag een bezoekje brengen aan het kamp waar ik in januari 2004 zelf heb verbleven met de kids van boven. Mario en Anita zeggen me dat ik het niet meer terugken omdat het dankzij giften flink is verbouwd en heel erg mooi geworden.
Ben benieuwd, maar meer benieuwd nog naar de keukenprinsessen van toen voor een van de laatste delen van de reünie.
Een tocht van 2 uur en veel ijs op mijn zwelling later en ze hebben gelijk: tis werkelijk prachtig geworden (niet dat het lelijk was hoor...) en zonder kinderen is het echt een stukje paradijs op aarde.
Zonder kinderen is het rustig, maar zonder keukenprinsessen ook, helaas voor mij gaat dit deel van de reünie niet door, of ik moet een paar dagen langer blijven als op 3 juni het 50-jarig bestaan van het kamp wordt gevierd.
We komen terug als het in Rio donker is geworden.

Vrijdag, koopdag
Nee geen bezoek aan winkels om zaken voor onszelf te kopen. Vandaag gaan we de materialen kopen die nodig zijn voor ons kleine projectje wat we hoe dan ook willen afronden tijdens ons verblijf.
Tegels voor de vloer, verf voor de muren, cement e.d. worden in een vrij rap tempo aangeschaft.
Voor de rest is deze dag een rustdag voor mijn gekneusde voet, waarbij iedereen zo ongeveer dezelfde vragen stelt als de vragen die ze gisteren stelde: moet je niet naar een ziekenhuis? Is het gebroken? Is het al beter? Doet het pijn? Nee, als of ik voor de lol loopt te strompelen...

Is de tweede mail toch nog wat langer geworden als ik had gedacht. We zijn halverwege en eigenlijk gaat het veel te snel. Gelukkig kunnen we een beetje hetzelfde gevoel als dat van de volgende tekstregel uit een van de nummers van Blof: halverwege... zo ver nog van het eind.

Volgende week weer een update van ons verblijf hier dat wordt gedomineerd door: mooi weer, gezelligheid en waardering.

Tchau

Tim del Rio