We zijn op weg! (15-05-2006)

Hallo Allemaal,

Tijd voor het eerste verslag van het verblijf in Rio de Janeiro, onderaan de oudste slopjes van het land, bij ICP.

Na een rustige vlucht was er een soort van prettige onrust: ik zou de meeste mensen van mijn eerdere 2 bezoeken weer gaan zien.
Na de douaneformaliteiten was het zo druk bij de uitgang dat ik Mario niet direct zag, maar toen we elkaar wel zagen was het weerzien begonnen. Beiden erg blij om elkaar te zien! De nieuwelingen in de groep werden voorgesteld en samen met pastor Wilson gingen we op weg naar ICP. Het was wel al donker, de herfst zorgt niet alleen voor een meer aangenamere temperatuur van zo´n 25 graden maar ook dat het om half 6 al donker is.

Op ICP verblijven we in het gastenverblijf, ruim, `schoon´ en met uitzicht. De eerste week zou in het teken staan van 100 jaar ICP, maar zondag was het eerst bijkomdag.

Vanaf maandag hebben we Mario en Anita geholpen, ook al was dat soms alleen maar het verplaatsen van de spullen naar een andere kamer, want weggooien is zonde (je zou maar net dat ene kleine onderdeeltje ooit eens een keer nodig hebben...)

Dinsdag hadden we echter andere plannen. Vanwege het korte verblijf van Gerard en Eva besloten we om dinsdag naar de meiden van Casa Lar Meninas in Niteroi te gaan.
Anderson, een van de medewerkers aldaar en ontzettend aardig en zorgzaam, zou ons om 9 uur ophalen. Ik verwachtte hem niet voor 11 uur. Tis en blijft een Braziliaan.
Om half 11 zijn we zelf maar met de bus en de boot naar Niteroi gegaan. Eva had van Mario de straatnaam gekregen en het busnummer. Ik vertrouwde erop dat ik het nog wel zou herkennen.
Bus 21 met daarop Fonseca bracht bij Eva en mij een ow ja erlebnis te weeg. Het zou goed gaan komen. Omdat Anderson ons zou halen verwachtte niemand aldaar dat we zomaar binnen zouden komen lopen.

De eerste geluiden die klonken als Oi Tim! kwamen van Cleonice af en zorgde voor een dominoo-effectje (veel meiden waren naar school). Iedereen moest me even aanraken en allemaal waren ze blij.
Iets minder blij was ik, toen ik te horen kreeg dat Allessandra toch was overleden aan Aids. 15 Jaar en 3 maanden oud slechts. Je weet dat het zo kan gaan, dat er voor oneerlijkheid geen plaats is enzo, maar toch! Als je haar dan hebt gekend dan is dat even heel erg slikken (vooral omdat ik juist naar haar en Nilton uitkeek omdat ik zo benieuwd was hoe t met ze ging). Nilton (ook zeropositief) leeft in het jongenshuis en ook hij is erg ziek geweest maar is hersteld en werkt zelfs weer. Ik ga hem zeker zien.

Soms ben ik verbaasd dat ik best heel goed begrijp wat ze me vertellen zonder woordenboek.

Woensdag was de dag van de optocht. Uitgebeeld werd de historie van 100 jaar ICP en de tocht zou door de buurt gaan waarbij zelf het hele drukke kruispunt voor ICP maar even stil moest staan (en terecht!)

Erg handig een digitale camera, voor je het weet schiet je in een uur tijd ca 150 foto´s.

Iedereen had een leuk t-shirt aan met de tekst: ook ik ben een deel van de historie van ICP op de achterkant en op de voorkant het logo van ICP.
Al lopend door de buurt kon je redelijk ongestoord foto´s van Providencia maken (de oudste slopjes) en de tocht eindigde in het VIlla Olympica. Een nieuw aangelegd sportterrein waar van alles aan sporten kan worden beoefend en waar werkgelegenheid voor de buurt in gecreërd, gelegen tegenover Cidade do Samba. Ook deze is nieuw en is grootste sambaschool in de wereld.

Het biertje ´s avonds aan de overkant van de straat bij een lokale kroeg smaakte heerlijk na zo´n fantastische dag waarbij voor mij het hoogtepount van de optocht bestond uit oud-leerlingen die ieder een foto droegen van oud-directeuren.

Vrijdags begon het toneelstuk dat Richard Geer (nee helaas geen spelfout...) en Juuls samen met Ronaldo (oud-leerling van hier die nu een musicus is, maar bovenal buitengewoon aardig, van deze wereld en grappig) hadden bedacht om 100 jaar ICP uit te beelden.
Werkelijk prachtige delen 1, 2 en 3 op het ICP terrein en het ernaast gelegen Engelse kerkhof. Deel 4 was buitengewoon mooi.
Ook al begrepen we er weinig van, het zorgde wel voor kippenvel.

Zaterdag, Dé Dag!
Vandaag is het dan precies 100 jaar geleden dat ICP werd opgericht door Dr. Tucker.
Om 2 uur is er een kerkdienst en daar komen de nodige oud-pastros, oud-directeuren en afgevaardigen van andere Methodistenkerk in Rio de Janeiro.
Van de board of directors van de Methodistenkerk is er een afgevaardige die ik nog ken, en we maken een praatje. Hij gaat binnenkort naar Amsterdam naar z´n dochter.
Colleen en ik nemen een bescheiden achter in de kerk plaats. Er worden ene paar mensen bedankt als Mario met een blaadje naar voren loopt. Hoor ik nu onze namen? Ja, ze noemen onze namen en Mario maakt het gebaar om op te staan. Ze bedanken ons voor de t-shirts die we voor ze hebben geregeld voor het 100 jarig feest. Ik kan het knopje "maak me even onzichtbaar" niet vinden...

Na de dienst is er weer het theaterstuk, en ook nu gaaa we weer mee. Het slotstuk is weer mooi en bezorgd ons weer kippenvel.

Zaterdagavond, een week Rio zit erop. Heb weer een dagboek bijgehouden waar ik vooral opschrijf hoe ik het beleef. Bijna 40 bladzijden. Maar ik voel me hier ook zo enorm thuis, ben zo enorm blij om al die mensen weer te zien (en het omgekeerde is er ook: blije gezichten als ze mij zien).

Volgende email zal vast wat korter zijn, als het goed is (This Is Brazil weet u nog...) gaan we begin volgende week met de directeur en Mario om de tafel zitten om de plannen en ideëen van de stichting Way to ICP af te stemmen met de ideeën en plannen van ICP.

Até mais tarde

Tim del Rio