Een beschrijving van iets wat heel moeilijk te omschrijven is.... (20-11-2004)

Hallo Allemaal,

Het zit er bijna op, nog twee daagjes en ik ben alweer onderweg naar huis, 10 dagen gaan veel te snel, maar dat wist ik al van te voren.
Toch wil ik jullie nog even deelgenoot maken van deel twee van het verblijf...

Op dinsdagmiddag ging ik met Mario naar Niteroí, de plek waar ik bij mijn eerste verblijf heb gelogeerd bij 32 meiden in een opvangtehuis en waar ik met hulp van een groot aantal mensen de aula heb kunnen omtoveren tot een vrolijk geheel.
Welnu, zoals elke filantropische instelling kampt ook AMAS met geldgebrek en hebben ze de school moeten opgeven. Triest maar noodzakelijk. De schilderingen worden nu door anderen ´gebruikt´

Hoe beschrijf je het weerzien met die kids in een e-mail... kun je eigenlijk niet, er zijn voor dat soort momenten geen juiste woorden voorhanden, maar dat het helemaal geweldig was hoef ik jullie eigenlijk niet te vertellen.
Iedereen moest me knuffelen, aan me zitten en ik moest ze allemaal optillen en even vasthouden. Hoewel allemaal, een aantal van de oudere meiden zijn niet meer in het tehuis omdat ze de leeftijd van 16 hebben bereikt en weer terug gaan naar hun familie of pleegouders. En met het weggaan komen er ook weer wat nieuwe meiden bij.
Na alle kids te hebben geknuffeld verschenen nog twee hele speciale personen ten tonele, een met zo´n heerlijke grote glimlach op z´n gezicht en een vrouw die ook een en al blijdschap uitstraalde: Davi en Cleonice.
Ook hier weer hetzelfde: moeilijk te omschrijven....

Ze vragen allemaal naar Eva, en ik besluit om Eva maar even te bellen....iedereen roepen naar Eva, maar Michelle het dichtst bij de microfoon....
De kids weten nog niet dat er nog een verrassing aan zit te komen, maar dat komt later.
Eerst met iedereen een beetje praten (woordjes gaan wel, maar caramba de werkwoordvervoegingen en de grammatica zijn muito difficil) en het voelt alsof je weer een beetje thuis bent.

Op verzoek van de meiden blijf ik een nachtje slapen op de Casa Lar meninas, maar dat zou een hele onrustige nacht worden. Op iets van een bed van 1,70m ga ik al zwetend van de warmte voorzichtig liggen en wil wel lekker slapen, dat lukt ook tot ik om 2 uur ´s nachts wakker schrik... er wordt ´vuurwerk´ afgestoken en het klinkt wel zo akelig dichtbij dat ik me niet prettig voel (zeg maar). Ok het is nacht en het geluid van de schoten klinkt daardoor dichterbij, maar toch ga ik maar ff bij Rosangela informeren... nee het is verder weg dan je denkt zegt ze.... jaja.... uiteindelijk val ik in slaap.

Woensdag n beetje rondlopen op de Casa Lar Meninas een beetje helpen, maar er vooral voor de kids zijn die me geregeld als klimtoestel gebruiken.

Donderdag zou n toffe dag worden met een apart randje, eerst gaan we naar Casa Lar Meninos (opvangtehuis voor jongens) want sinds een paar maanden leeft Nilton (eerst leefde hij in Casa Lar Meninas).
Tja het wordt een beetje saai hé als ik vertel hoe geweldig het is hem weer te zien. Na een innige omhelzing kijk ik hem aan en schrik toch wel n beetje.
Wat Eva in november al opmerkte is nu heel duidelijk zichtbaar. Nilton is besmet met HIV en de vernietigende werking van de ziekte (ze hebben niet de medicijnen zoals in Nederland voor arme mensen) is duidelijk zichtbaar.
Ik geef hem de foto´s en voordat we afscheid nemen zegt hij: schrijf me....
Het wordt een vreemd afscheid want terwijl alle andere kids daar me uitzwaaien zit Nilton gebogen over z´n boek en kijkt niet op...

Voordat we Gabriela in het ziekenhuis gaan bezoeken eerst wat anders.
Ik heb van wat mensen geld gekregen voor de meiden alhier, en toen ik hier naartoe ging wist ik al dat ik van dat geld matrassen zou gaan kopen. Datgene waar ze nu op slapen daar haalt een Nederlandse dakloze z´n neus voor op.
In een zaak worden we hartelijk welkom geheten met een café zinho. (heel klein kopje koffie met veel suiker) Davi heeft de bedden opgemeten (zo stiekem dat een aantal dachten, waar is dat goed voor) en we vragen om een berekening voor 28 matrassen.

De eerste ronde, de verkoper komt met een voorstel. Ik vraag aan Davi of hij een beter bod wil neerleggen, ik koop per slot van rekening 28 matrassen in 1 x en betaal ze niet in 10 termijnen. (wat heel gebruikelijk is hier in Brazilië)
Hij komt met een bod, en we besluiten om het te accepteren, weliswaar moeten er 6 matrassen worden besteld omdat ze de kleinere maat niet hebben, maar de rest komt morgen (vrijdag) om 4 uur op Casa Lar Meninas.

Nu naar het ziekenhuis waar Gabriela ligt. Ze keek niet uit en een botsing met een auto was het geval waardoor ze nu al een maand in een openbaar ziekenhuis ligt met een gebroken arm en gebroken bekken (afgezien van alle schaafwonden op haar gezicht en lijf). Ook hier weer een blij gezicht dat verrast is....

De rest van de tijd is niet belangrijk we gaan naar de vrijdag, het moment dat de girls hun nieuwe matrassen krijgen.... Of toch niet.... Om 2 uur wordt er gebeld door de zaak waar de matrassen vandaan komen dat het vandaag helaas niet gaat lukken, maar wel volgende week ergens... NO WAY!!! Ok, This Is Brasil, maar nu even niet. Ik wil de matrassen vandaag om 4 uur geleverd zien.
Er volgen nog meer telefoongesprekken en we stellen hun de keus: 4 uur of anders gaat de deal niet door en mist de verkoper zijn provisie.

3 minuten voor 4, een vrachtwagen rijdt de straat in en daar zijn ze, de matrassen!!!! (ik moet weer even slikken terwijl ik aan het typen ben).
De kids staan achter het hek en vragen zich af wat er aan de hand is.... totdat de eerste matrassen binnengebracht worden, dan barst de blijdschap los. Ze gaan allemaal helemaal uit hun dak, terwijl ik mijn zakdoek even nodig heb.

Wat is dit heerlijk om te zien, al die blije kinderen waarvan sommige voor het eerst op een goede/ matras gaan slapen.

Nadat ze allemaal bezig zijn om hun oude matrassen (of iets wat daarvoor door moet gaan) van hun bedden af te halen en de nieuwe erop te leggen (ze laten het plastic er omheen....) ga ik de medesponsors van dit cadeautje maar eens even bellen in willekeurige volgorde:
Oma
Ilse
Pa
Gilbert (het nummer van z’n moeder heb ik niet, maar hij  geeft t vast door)

MUITO MUITO OBRIGADO!!!!!!

Het zou voor de meiden een lange onrustige nacht worden op hun nieuwe matras....
Voor de rest is er niks bijzonders meer te melden, na dit moment is alles
relatief, en daarom

TCHAU AMIGOS!