En daarna...

Na mijn avontuur moest ik toch wel even wennen aan het leven hier in Nederland. Tuurlijk, het eerste patatje satésaus smaakte heerlijk, maar ik vroeg me soms af waar de mensen zich hier druk om maakte. Als je twee maanden geleefd hebt tussen de arme locals in Rio en Niteroi, dan is elk probleem hier in Nederland relatief zo dacht ik.
Na een paar weken draai je zelf echter ook weer gewoon mee in de Dutch ratrace en wil je ook dat diegene die voor het stoplicht staat te treuzelen ff doorrijdt...

Het avontuur heeft mij niet veranderd, relativeren kon ik al, hulp bieden aan mensen die het kunnen gebruiken deed ik ook al. De afgelopen twee maanden hebben me wel een rijker persoon gemaakt; rijker omdat ik in de mogelijkheid was om met eenvoudige middelen iets te bereiken waar kinderen een hoop plezier van hebben, rijker omdat ik een hoop mooie en bijzondere mensen heb ontmoet die zich het lot van arme kinderen aantrekken en zich daar met heel hun hart en ziel voor inzetten, waarvan 4 hele bijzondere: Mario en Anita en Cleonice en Davi.

Woensdag 21 januari, gehuld in de sweater met de Braziliaanse vlag live in de uitzending van het Golfbrekerprogramma De Observant mijn verhaal gedaan. Toen Vera van Brakel een stukje voorlas uit mijn een na laatste mail schoot ik vol, en op zo'n moment besef je dat het een vervolg moet krijgen.
Welk vervolg wist ik toen nog niet, ik was immer net terug van 2 fantastische maanden Brazilië

Dat vervolg zou later zijn vorm krijgen en  zou tweeledig zijn: een tweede bezoek aan Rio, en wel zo snel mogelijk én zorgen voor constructieve en duurzame hulp aan ICP simpelweg omdat ze het verdienen en ik zelf heb mogen ervaren dat je met simpele dingen heel erg veel kunt bereiken.

Rio en Niteroi zitten voorgoed in mijn hart...