FELIZ ANO (N)OVO... FELIZ 2004!!! (04-01-2004)

Ik dacht ga jullie maar ff mailen, heb ik dit jaar nog niet gedaan....
Allereerst het allerbeste toegewenst voor 2004 in elk opzicht.
Mijn Oud- en Nieuw was, zeg maar, een soort van hoofdprijs.

Eerst maar even chronologisch:

29 december kwamen zoals in het vorige mailtje al gezegd de Amerikanen (alleen niet uit South Carolina maar uit NY). Leuke mensen. De groep bestaat uit 11 jongeren die hier gaan beleven wat leven in Rio en omgeving nou een klein beetje inhoud. Heb het meeste contact met de 3 mensen van de leiding, waarvan er een wel een heel verdacht Nederlandse naam heeft: van Schaik....
Deze van Schaik, zeg maar Dave, liet me een nummer horen op z’n discman: The Dutchman, prachtig nummer (en natuurlijk komen er in het liedje de wooden shoes, windmills, canals, tulips, the guy with his vinger in the dike en zelfs de Zuiderzee in voor)

Heb ook afgelopen week weinig gedaan. Maar goed dat ik niet een figurant ben in een Amerikaans lowbudgethotel met een tv voorzien van 100 kanalen inclusief pay- en pornotv. Dat zou me verlagen tot een zinloze zapper of solistische trekvogel. (klinkt toch poëtischer dan eenzame rukker nietwaar) Gelukkig werd het redelijk snel woensdag: de MEGAklapper stond vanavond op het programma!

's Ochtends eerst even mijn column voor de Golfbreker opgenomen, beetje rondgeshopt in het centrum en ff getukt.
Om 4 uur zouden we (de groep Amerikanen, wat Braziliaanse vertalers inclusief Davi, Mario en ik) op weg gaan naar de Copa.
Zouden... want het hoosde... NEE HÉ... Al die tijd dat ik hier ben geen moment druk gemaakt over het weer, en uitgerekend vandaag.... nou ja, we zien wel. Toen het bijna droog was toch maar op weg gegaan, via de Metro naar de Copa om daar eerst een strandwandeling te maken.
Ze hadden al een plek gereserveerd van waar we het spektakel zouden gaan
volgen. Langs het strand zag je allemaal mensen in groepjes bijeen zitten met kaarsen, bloemen en drank. Dit is een soort ritueel om de God van de zee (Mario heeft de Braziliaanse naam wel verteld, maar je begrijpt misschien dat die naamff te moeilijk was om te onthouden voor mijn dagboekje dat thuis lag). Langs het strand, maar dan ca. 100 meter uit de kust lagen 3 schepen. Vanaf deze schepen zouden ze de lontjes gaan aansteken.
Een strandwandeling op de laatste dag van het jaar, heerlijk, maar wel vermoeiend. De terugweg maar ff via de boulevard gegaan. Niet dat het doorliep (er waren her en der wat mensen...) maar wel prettiger. Na de strandwandeling eerst even gegeten in een nabij gelegen kerk.

De spanning steeg, inmiddels was het 3 voor 9, en dat betekende nog 3 minuten voordat jullie de champagnekurken zouden gaan laten knallen.
5 over 9... eerst maar even mijn zus en zwager gebeld, helaas lag mijn grote vriend al te slapen. Tuurlijk daarna ook mijn pa de beste wensen gewenst.

10 uur: weer terug richting het strand. Wat een mensenmassa (maakt het uit of er 3 of 4 miljoen mensen waren die avond???). Spanning steeg opnieuw naar een iets hoger niveau, tijd om nog even over 2003 na te denken: een geweldig jaar! (een paar momenten uitgezonderd). We stonden bij een hotel waar ze een hele grote digitale klok hadden hangen, dus het juiste tijdstip kon niet gemist worden hier... In Holland miste iemand wel de juiste tijd :-D, om 3 voor 12 kreeg ik al een telefoontje... ff wachten aub!

De laatste 2 minuten van 2003: Het ging bijna gebeuren, oud en nieuw op de Copa! Iedereen was in een jubelstemming, gaf me een kippenvelmoment (zelfs nu ik het type weer)
Met z’n de laatste 10 seconde aftellen en bij 0:00 ging het los: een geweldig mooi vuurwerk!!!
Dit is Oud- en Nieuw! Geen champagne, geen oliebollen, geen jaaroverzichten of conferences, maar wel met een heleboel anderen genieten van het vuurwerk, uit je dak gaan en ondertussen elkaar het beste toewensen. En er was ook een kopie (maar dan groter dan het origineel) van de Corcovado verlicht en wel, het kon niet op...
Jawel, het kon wel op en wel na 30 minuten (het leek wel een uur)

Leuk om altijd te zien hoe dat gaat met de logistiek van een groot evenement: de mensen komen druppelsgewijs en gaan na afloop bijna allen tegelijk weer weg. Tel erbij op dat er maar 2 metrostations in de wijk zijn, en je weet dat je ff moet wachten voordat je op weg naar huis kan...
Lange rij netjes wachtende mensen om de metro in te kunnen, een aantal mensen wacht niet zo netjes en wordt uitgejoeld... de politie stond erbij en na een uur dachten ze: als we nou eens een soort van cordon maken zodat iedereen dezelfde route neemt en niet voordringt (tja, sommigen komen in het nieuwe jaar langzaam op gang zeg maar). Half 2 sloten we in de rij aan en 3 uur was ik thuis. Redelijk snel toch nog....

Nieuwjaarsdag weer vroeg wakker, mijn buurman draait zijn eigen nieuwjaarsconcert: treurige vioolgeluiden. Allemaal leuke en lieve smsjes gekregen.

Dit jaar nog geen zon gezien, beetje jammer, maar helaas. Wat ik wel gezien heb is een ander instituut dat een soort van pilotproject
in Brazilië is. Slechts 16 kids in een opvanghuis met heel veel begeleiding. Want zo redeneren ze: met veel aandacht voor een kind zijn we waarschijnlijk beter in staat om het gedrag van de kids (ze komen uit een milieu van geweld e.d.) te begrijpen en bij te draaien.
Dit instituut is opgezet door Nederlanders, en kampt net zoals bijna alle instituten met geldgebrek.
Wat me weer opviel is de trieste uitstraling van het gebouw: de hoofdkleur is depri-grijs.
Misschien een goed plan om een stichting Dutch Painters op te richten. Geld, materiaal en vrijwilligers proberen te ronselen en dan in een week of 3 a 4 zo'n gebouw een frisse uitstraling te geven. Ga ik over nadenken, maar iedereen die nu al mee wil helpen: welkom!

Gisteren (3 januari) nog even naar mijn fanclub in Niteroi geweest.
De Amerikanen gingen het Casa Lar Meninas (je weet wel, waar ik 2 weken heb gelogeerd) bezoeken en van Cleonice moest ik meekomen, de meiden missen me. Nou, daar aangekomen waren de Amerikanen even figuranten. Zo'n beetje iedereen wilde eerst even knuffelen en aan me zitten. Toch wel leuk hoor om de kids weer even te zien. Een "fan" was minder enthousiast, zij schaamt zich nog steeds voor het feit dat ze dacht dat die R$ 150,- die ze in mijn tas "vond" voor haar waren (en terecht!) ze durfde me niet aan te kijken.
Terwijl de usa's uitleg kregen over het huis heb ik nog ff met wat mensen daar gesproken en met de meiden gespeeld.

Morgen (5 januari) ga ik naar het Acampamento Clay, een zomerkamp van de Methodistenkerk een uur rijden van het ICP (en met een uur rijden ben je nog steeds binnen de stadsgrenzen). Basketbal, voetbal, volleybal en zwemmen staan op het programma.
Lekker 10 dagen weer wat doen!

Weet niet zeker of ik vanuit daar kan emailen, dus heb ff geduld als het wekelijkse verslag wat later komt. (kreeg al een smsje waar de mail bleef,
want ik had al 6 dagen niet gemaild....)
Succes met het aftellen!!! (Ik stel het nog even uit, eerst 10 dagen genieten) en nu kan ik rustig zeggen: tot gauw!!!

Tschau van Tim