ola, meo amigos (18-11-2003)

Oftewel, Hallo vrienden...

Mijn Braziliaans is absoluut slecht, maar gelukkig zijn er een paar die vrij goed engels kunnen.
De mensen hier zijn heel lief, warm en geduldig. Terwijl ik zit te zweten om de woorden op te zoeken, blijven zij lief lachen (Ach ja, ze kunnen wat dat aangaat alles tegen me zeggen, ik versta ze toch nog niet.....)

De reis was ok, 24 uur zonder sigaret viel me niet tegen.
Mario en Anita zijn heel blij met de spullen die ik in mijn koffers heb kunnen krijgen. En ook Cleonice (zie verderop) is blij met de materialen (heb t een beetje verdeelt over 2 instituten)

Na alle Braziliaanse douaneformaliteiten en worstelend door een rij taxichauffeurs die je allemaal heel graag willen helpen...R$, stond daar Mario met een bordje: Tim (hier spreken ze dat uit als Tjim, en aangezien de mobiele telefoonmaatschappij ook Tim heet ben ik natuurlijk MEGApopulair :-D )

Op weg naar het appartement van Mario en Anita valt je al gelijk het nodige op: Hoge gebouwen met vlakbij een favela. (krottenwijk), slecht wegdek, zware industrie vlakbij woningen en het ruikt heel vreemd, een soort zweterige, zoete en zure lucht)
Ze rijden hier als gekken (Mario deed de 50 kilometer per uur rustig in zn 2...), en het verbaasde me dat ik een rijschool zag. Fiat en VW zijn hier zeer goed vertegenwoordigt, de kever (Fusca) zie je hier nog volop, net zoals die hele oude vwbusjes (de T2).
Elk appartementencomplex(je) is beschermd met hekken en er loopt een conciërge bij.

Mario en Anita zijn begin 70, gepensioneerd, maar nog elke dag volop bezig met het instituut. Hun huis is begin jaren 70 ingericht en daarna niet meer aangepast (hoewel er natuurlijk wel dingen van deze tijd instaan als een kleuren-tv, video, pc met internetverbinding via de telefoonlijn en een dvd-speler.

Een korte rondtour door Rio en je ziet meteen alle dingen die een normale toerist nooit zou zien. De achterbuurten van Rio, waar de vuilniswagen op zondag het vuilnis komt ophalen. Het greep me niet heel erg aan, vond het meer fascinerend dan oh wat erg.
Na zo’n dag wil je wel gaan slapen....

Maandag gingen we naar het instituut. Het is gelegen onderaan de oudste favela van Brazilië.
De favela is gebouwd op een berg en is vrij hoog.
Je zou kunnen zeggen dat de mensen daar hoog willen zitten zodat ze ver weg kunnen dromen. Als ze naar beneden gaan op weg naar het alledaagse harde leven van Rio brengen ze hun kind naar het instituut, daar kan het kind bouwen aan zijn droom, iets wat de ouders gemist hebben.

Hoewel de gebouwen een flinke opknapbeurt kunnen gebruiken kun je de schoonheid van de gebouwen nog steeds zien.... ik zou meteen hele wilde plannen hebben om te gaan verbouwen, maar als ik ff kijk hoe lang het duurde voordat mijn flat eindelijk verbouwt was....dan begin ik er maar niet aan...
Bovendien is er geen tijd om te verbouwen, alle lokalen zitten vol met zo’n 200 tot 400 kids. Geweldig hoe ze met heel weinig heel veel kunnen doen!
De kids kijken je echt aan of je van een andere planeet komt, ratelen wat af, en gelukkig heb ik een tolk bij me.
Op de foto willen ze wel, en al helemaal als er een mooie zilvergrijze Honda Civic geparkeerd staat.
De kinderen hebben nog steeds dromen, en dat is wel heel mooi! Wat me opviel was dat ik vrolijke spelende kids zag, ik zou haast zeggen onbekommerd. Heerlijk om te zien.

Vanaf maandagmiddag zit ik bij Cleonice, zij is de directrice van de AMAS (nee niet dat gedoe met jonge asielzoekers), AMAS staat voor Associação Metodista de Ação Social cidade de Niteroi.
Niteroi ligt aan de ander kant van de baai, even een brug van 14 kilometer over. Ook hier de verkeerschaos.
Autoreparatiebedrijven op elke hoek van de straat, en over milieuzaken maken ze zich hier echt niet druk.... evenmin om arbozaken...

Ik slaap bij Cleonice in huis de komende 2 weken en Davi (een aangenomen kind dat als wees op het instituut heeft gewoond) is zo’n beetje mijn personal guide hier in Niteroi. Hij is een soort van office-manager en zijn Engels is muito melhor dan mijn Braziliaans.... but we´re working on it....

Het eerste project hier is het vernieuwen van de baskets zodat de kids niet alleen voetbal(futebol) spelen maar ook basquet leren.
Zo dat was m ff zo voor t eerst (Als je kijkt hoeveel ik al in m´n dagboek heb geschreven, kun je je misschien wel voorstellen wat een giga indruk dit allemaal op mij heeft, en ik ben hier pas 3 dagen)

Até logo... tot later....

Groeten

Tim in een heet Niteroi (ca. 35 graden)